Zeljko ''Legend'' Obradovic

[Umut]

Veteran sportswriter and Euroleague.net collaborator Vladimir Stankovic has been following the best basketball on the continent longer than almost anyone journalist, writing for decades about the sport in major publications in both Serbia and Spain. For the new 2010-11 season, he offers a blog that honors the history of European basketball - even while history keeps being made!

My entry this week is not a historic tale per se, but the man I will take about is historic alright. His name is Zelimir "Zeljko" Obradovic. He became a Euroleague champion for a record eighth time in his 19-year coaching career last week, after winning the 2011 Turkish Airlines Euroleague Final Four in Barcelona with clear superiority over Montepaschi Siena, in the semifinals, and Maccabi Electra, in the title game. Aside from his eight European crowns with four different teams, Obradovic has also won two Saporta Cups, which was the second-highest European competition some years ago. First, he won it with Real Madrid in 1997 against Mash Verona by 78-64 with a team featuring Dejan Bodiroga, Alberto Herreros and Joe Arlauckas just to name a few. In 1999, he won it again with Benetton Treviso against Pamesa Valencia by 64-60. The Benetton team featured Riccardo Pittis, Marcelo Nicola, Denis Marconato and Zeljko Rebraca among others. If European basketball awarded rings for the titles, Obradovic would have run out of fingers by now!

I admit that today's entry is a difficult challenge because almost everything is already known about Obradovic. I have known him for more than 30 years since his start as a player and, of course, as a coach. I have witnessed live nine out of his ten triumphs in Europe but despite all that, I cannot say that I know all his secrets, all the magic that surrounds him and that has turned him into the winningest coach in European ball, above legends like Aleksandar Gomelskiy, Pedro Ferrandiz and Aleksandar Nikolic.

Junior World championships of 1979

The name of Zeljko Obradovic appeared for the international audience for the first time in August, 1979. He was 19 years old and he had already been playing two seasons for the first team of Borac in his native Cacak, a town in the middle of Serbia about 150 kilometers Southwest of Belgrade. He entered, as point guard, a very good Yugoslav national team with Zoran Cutura, Goran Grbovic, Zoran Radovic, Emir Mutapcic, Milenko Savovic, Zarko Djurisic and Sabahudin Bilalovic. Yugoslavia finished fourth, as the best European team, after the USA, Brazil and Argentina. During the fall of the 1979-80 season, his Borac team, coached by the famous Professor Aleksandar Nikolic, played the Korac Cup. During the period between 1978 and 1980, the first connection between the famous coach and his future pupil took place. But before Professor Nikolic, two other men were key in the life of Zeljko Obradovic. Their names were Radmilo Misovic and Dragan Kicanovic, two great players from Cacak. Many things are known about the latter, he was a natural-born champion, a genius with a winning character like Obradovic, but Misovic is a legend only for the people of Cacak and those who remember the Yugoslav League of the late sixties and early seventies. Misovic was a great shooter, a scoring machine, and he was the best scorer of the then-strong Yugoslav League. But because of his mentality and way of living, when having to decide between his friends and fishing in the Morava River or the glory and the money of playing for Partizan or Crvena Zvezda, he chose the former. In the 1971-72 season, Borac had signed Kicanovic, a young super-talent formed in Zeleznicar, the other club in Cacak. The duo formed by Misanovic and Kicanovic during the last active season for the former worked wonders, and the logical thing was that the kids in Cacak chose basketball over other sports. Zeljko Obradovic was no exception…

Obradovic stayed in Borac during six seasons with good numbers (17.8 ppg in 1982-83 and 12.7 ppg in 1983-84, his last in Cacak). After every practice, a young Obradovic took notes on the session. At 22 years old, he was already coaching the 15-year-old team. In the summer of 1984, his idol and later great friend Kicanovic - who, of course, was also in Barcelona last weekend - had retired at 30 years old and, as Sports Director at Partizan, called him in to be a part of an important project. The following years that project would be completed with players like Zarko Paspalj, Vlade Divac and Predrag Danilovic and youngsters from the inferior categories like Sasha Djordjevic. Five years after arriving in Belgrade, in the spring of 1988, Obradovic would appear at the first Final Four of his total 13 as of today. Of course, he was a player in that one. Partizan finished the league of eight teams as first in the group with some unforgettable games. I would say that the eternal love between Partizan and its fans that is such a sports and social phenomenon in Europe was born that season with great games (and wins) against Maccabi, Barcelona, Aris and Milano. In the Final Four played in Ghent, Belgium, Partizan fell in the semis to Maccabi by 82-87 and then beat Aris for third place in an offensive display, 105-93.

A head coach overnight

Between the silver medal at the Seoul Olympics in 1988 and the gold medal at the 1990 World Championships in Buenos Aires, Obradovic had the worst year of his life. Because of a traffic incident and some problems with the military authorities, he missed the whole 1989 year, but his strong character helped him come out of it all even stronger. By the summer of 1991, he was a staple again in the national team for the Eurobasket held in Italy. He had gone through the first stage of preparation, but he had another destiny ahead of him. In a conversation with Kicanovic, still the Sports Director of Partizan, Obradovic learned about his friend's worries:

"I don't have a coach for next season" said Kicanovic.
"Well, I do have a coach for you" responded Zeljko.
"And who would that be?" asked Kicanovic.
"Myself," was the unexpected reply. It was indicative of the self-confidence, character and clear ideas of Obradovic.
He knew he would be the coach in the end, but at that moment, with the Eurobasket around the corner, not even Zeljko himself thought he would have to start right there.

After two weeks, Kicanovic called him and offered him the head coach spot with only one condition: Obradovic had to put an end to his playing career right there, right then. After thinking about it all night, Obradovic accepted. He sacrificed the European title and another full year as a player with good offers, to take an important, though risky, step.

In the 1991-92 season, he shared time at Partizan with Professor Nikolic, his mentor and consultant. He finished the season with the triple crown: league, cup and Euroleague in Istanbul with the famous three-pointer by Djordjevic against Joventut. Obradovic has never been selfish and he never forgets the people that helped him. At every chance he reminds everyone of the role of Professor Nikolic at Partizan; that Boza Maljkovic recommended him to Joventut when Maljkovic decided to stay in Limoges... He was a three-time European champ with Partizan, Joventut and Real Madrid when he accepted to be assistant coach for Dusan Ivkovic in the Yugoslav national team for the 1995 Eurobasket in Athens. Ivkovic is also a very important man in his career and life, to the point of being his best man, a very important relationship among Serbians.

Confidence on the stars

Since the start of his career as a coach, Obradovic had great players as the extension of his hand on court. His opinion is that he likes to have one or more superstars in his teams, players that know how to make the difference and decided games come crunch time. In Partizan he had Djordjevic and Danilovic. In Joventut he had Corny Thompson, Jordi Villacampa and the Jofresa brothers, Rafa and Tomas. In Real Madrid he had Arvydas Sabonis and Joe Arlauckas. In his various stints at Panathinaikos he has had legends under his orders like Bodiroga, Rebraca, Ramunas Siskauskas, Mike Batiste or, of course, Dimitris Diamantidis.

During the Final Four last week in Barcelona, Djordjevic and Bodiroga told me, in separate conversations, that Obradovic "plays chess" on the basketball court. When I told him about this comment made by two of his most well-known stars, Obradovic replied: "Yes, there's some parallel to chess, but also a difference. In chess you play and you decide, while in basketball it's the players who have to materialize your ideas on court. They are more important. I will be grateful to [Boridoga and Djordjevic] for the rest of my life because we understood each other with only one look, and also to many other players because of what they did for me."

Obradovic has some kind of power to make the best of his teams when money time rolls in. With Partizan he eliminated Kinder Bologna in Italy in the third and decisive game of the playoffs. With Joventut, he did the same, beating Real Madrid on the road. In Bologna in 2002, he overcame the homecourt advantage of Kinder in Bologna. In the season that just ended, he defeated the defending champs, Barcelona, with no homecourt advantage. With Panathinaikos, he has played 25 finals in 12 years! Oh yes, and he has won 21 of them!

Of course, there were some blank years, like last year when Panathinaikos didn't even make the playoffs, but he has unlimited credit and nobody even questioned him for the bad year. Obradovic enjoys his job, as well as his life. He has a lot of friends, many that remain since his childhood in Cacak, and he keeps them. He takes care of his friendships and never forgets people who helped him when he needed it the most. He is a loved man of whom everybody speaks nicely, even his sports enemies, those who after facing his teams normally have to shake hands with him, admitting defeat. In the end, I don't see any special secrets in his work. He does the same as many other coaches, only better.

euroleague.net den aldım . okuyanlar vardır mutlaka.
şurada bulunsun tekrar

İnşallah bir ara çevirisine el atarız.

[mgul]

"My name is Zeljko Obradovic and I'm very happy with this."

[mgul]

Obradovic, mafya ailesi kursa tetikcisi olunur.  Oyle bir karizma var adamda.  Tony Sopranos - Phil Leatardo karisimi bir adam mubarek.

Ahaha haklısın abi,reisin ses tonu tam mafya babası ses tonu Benzetmek gerekirse Godfather'ın Vito Corleone'una da benziyor bence 

[Umut]

2011 şampiyonluğu sonrası reis hakkında kaleme alınmış yazıyı çevirdim.

Obradovic sırları



Tecrübeli spor yazarı ve Euroleague.net iştirakcisi Vladimir Stankovic kıtadaki en iyi basketbolu neredeyse herhangi bir gazeteciden daha uzun süredir takip etmekte ve Sırbistan ve İspanya'daki başlıca yayınlarda on yıllardır spor hakkında yazmaktadır. Yeni 2010-2011 sezonu için, hali hazırda tarih yazılmaya devam etse de Avrupa basketbolu tarihini onore edecek bir blog önerisinde bulunmakta.

Bu haftaki konumuz haddi zatında tarihi değil ancak hakkında konuşacağımız adam kendi başına bir tarihi figür. Adı Zelimir "Zelijko" Obradovic. Kendisi geçtiğimiz hafta, Barcelona'da düzenlenen Turkish Airlines Euroleague 2011 Final Four'u yarı finalinde Montepaschi Siena'yı bariz bir üstünlükle yenip, finalinde de Maccabi Tel Aviv'i geçerek 19 yıllık koçluk kariyerinde bir rekor olarak 8. kez Euroleague şampiyonu oldu. 4 değişik takımla kazandığı 8 Avrupa şampiyonluğu tacının yanı sıra kendisi 2 kez de, epey bir süre önce ikinci en önemli kupa olan Saporta Kupası'nı kazandı. Bu kupayı ilk olarak 1997'de, takımdaki birkaç isim olarak Dejan Bodiroga, Alberto Herreros ve Joe Arlauckas'ı verebileceğimiz Real Madrid'le Mash Verona'ya karşı 78-64 ile kazandı. Sonrasında 2. kez 1999'da Riccardo Pittis, Marcelo Nicola, Denis Marconato ve Zelijko Rebreca'yı bünyesinde barındıran Benetton Treviso ile Pamesa Valencia'ya karşı 64-60'la kupaya uzandı. Eğer Avrupa basketbolunda da şampiyonluk yüzükle ödüllendirilseydi Obradovic'in ellerinde boş parmaklar çoktan bitmiş olacaktı!

Şunu kabul etmeliyim ki bugünkü konumuz zorlu bir mücadele olacak zira Obraodvic hakkında hemen herşey zaten bilinmekte. Kendisini hem koç olarak hem de basketbol oynamaya başladığından beridir, yaklaşık 30 yıldır tanıyorum. Kazandığı 10 kupanın 9'una canlı tanık olmama rağmen onu Aleksandar Gomelskiy, Pedro Ferrandiz ve Aleksandar Nikolic gibi Avrupa efsanelerinin üzerine çıkaran tüm o sırlarını, etrafını saran ve onu galipler galibi yapan büyüyü tam olarak bildiğimi söyleyemem.

1979 Küçükler Dünya Şampiyonası

Zelijko Obradovic ismi ilk kez Ağustos 1979'da uluslararası arenada göründü. 19 yaşındaydı ve hali hazırda 2 sezondur, Sırbistan'ın ortasında ve Belgrad'ın 150 kilometre güney batısında yer alan Cacak  kentinin takımı olan Borac'ın A takım kadrosunda oynamaktaydı. Zoran Cutura, Goran Grbovic, Zoran Radovic, Emir Mutapcic, Milenko Savovic, Zarko Djurisic ve Sabahudin Bilalovic gibi isimlerden kurulu çok iyi bir kadroya sahip olan Yugoslav ulusal takımına oyun kurucu olarak dahil oldu. 1979-1980 sezonunun sonbaharında Yugoslavya turnuvayı en iyi Avrupa takımı olarak ABD, Brezilya ve Arjantin'in ardından 4. olarak noktaladı. 1979-1980 sezonu sonbaharda ünlü Profesör Alexander Nikolic'in koçluğunda Borac takımı Korac Kupası oynadı. 1978-80 arası dönemde ünlü koçla onun gelecekteki çırağı arasındaki ilk iletişim gerçekleşmiş oldu. Fakat Profesör Nikolic'ten önce iki başka isim Zelijko Obradovic'in hayatında kilit noktada bulunmaktadır. Bunlar Cacak'tan iki büyük oyncu, Radmilo Misovic ve Dragan Kicanovic'tir. Sonrasında gelen çoğu şey bilinse de doğuştan bir şampiyon ve Obradovic gibi lider ruhlu bir dahi olan Misovic sadece Cacaklılar ve Yugoslav basketboluna dair 60'ların sonlarını ve 70'lerin başlarını hatırlayanlar için bir efsanedir. Misovic büyük bir şutör, bir sayı makinesiydi ve sonradan güçlenen Yugoslav liginin en iyi skoreriydi. Fakat yaşam tarzı ve mentalitesi yüzünden arkadaşları ve Morava Irmağın'nda balık tutmakla Partizan ya da Kızılyıldız'da para ve şan için oynamak arasında seçim yapması gerektiğinde ilkini seçti. 1971-72 sezonunda Borac, Cacak'ın diğer takımı Zeleznicar'da yetişen genç süper yetenek Kicanovic ile anlaştı. Olşan ikili son sezonda mucizevi işlere imza attılar ve Cacak'lı çocuklar için diğer sporlardansa basketbolu seçmek en mantıklı tercih gibi durmaktaydı bu sebeple. Zelijko Obradovic de buna bir istisna değildi...

Obradovic Borac'ta güzel ortalamalarla (1982-83 sezonunda 17,8 sayı, 1983-84 sezonunda 12,7 sayı) 6 yıl kaldı. Sezon boyunca her çalışma sonrası genç Obradovic notlar almaktaydı. Henüz 22 yaşındayken 15 yaş takımına koçluk yapıyordu. Geçen hafta sonu normal olarak Barcelona'da yerini alan, idolü ve sonrasında sıkı dostu olan Kicanovic 1984 yazında Pratizan spor direktörü olarak önemli bir projenin parçası olması için onu takıma davet etti. Daha sonraki yıllarda Zarko Paspalj, Vlade Divac ve Predrag Danilovic gibi oyuncularla ve alttan gelen Sasha Djordjevic gibi genç-yıldız isimlerle bu proje tamamına erecekti. Obradovic, Belgrad'a varışından 5 yıl sonra şu anki 13 Final-Four'unun ilkine 1988 yılında ulaştı. Tabii ki henüz bu esnada oyuncuydu. Partizan sekiz takımlı grubu, unutlumaz maçlar sonucu ilk sırada bitirdi. Şunu söylemek gerekir ki şu an spor alanında ve sosyal bir fenomen olan Partizan takımıyla taraftarı arasındaki sevgi o sezon Maccabi, Barcelona, Aris ve Milano'ya karşı oynanan müthiş maçlarla (ve galibiyetlerle) doğmuştur. Ghent-Belçika'da oynanan Final-Four'da Partizan, yarı finalde Maccabi'ye 82-87 yenildi ve sonrasında bir hücum gösterisi şeklinde geçen maçta Aris'i 105-93 yenerek 3. oldu.

Bir gece içinde baş antrenör

1988 Seul Olimpiyatları'nda kazanılan gümüş madalyayla Buenos Aires'te, 1990 Dünya Kupası'nda kazanılan altın madalya arasında Obradovic hayatının en kötü yılını geçirdi. Bir trafik kazası ve askeri yetkililerle yaşadığı sorunlar sebebiyle 1989 yılının tamamını kaçırdı fakat güçlü karakteri bu sorunların üstesinden gelirken daha da güçlenmesini sağladı. 1991 yazı geldiğinde İtalya'da düzenlenen Avrupa Şampiyonası'nda yine ulusal takımın temel direklerinden biriydi. Hazırlıkların ilk aşamasını tamamlamıştı ancak önünde başka bir yol vardı. Halen Partizan'da spor direktörü olan Kicanovic'le arasında geçen bir diyalogda Obradovic arkadaşının endişelerine şahit oldu:

"Önümüzdeki sezon için koçum yok " dedi Kicanovic.
"İyi, senin için bir koçum var" diye cevapladı Zelijko.
"Peki, kimmiş o?" diye sordu Kicanovic.
Beklenmedik cevap "Ben"di. Bo Obradovic'in net fikirlerinin, kendine güveninin ve karakterinin bir göstergesiydi. Eninde sonunda koç olacağını biliyordu ve fakat tam o anda, Avrupa Şampiyonası gelip çatmışken hemen o anda başlaması gerektiğini kendisi bile düşünmemişti.

İki haftanın ardından Kicanovic onu aradı ve sadece tek bir şartla baş antrenörlüğü teklif etti: Hemen orada ve o anda aktif sporculuk yaşantısına son vermeliydi. Bütün gece düşündükten sonra Obradovic kabul etti. Önemli ama gene de riskli bir adımı atabilmek için olası bir Avrupa şampiyonluğunu ve güzel teklifler içerecek bir yılı feda etti.

1991-92 sezonunda danışmanı ve akıl hocası olan Profesör Nikolic'le zaman geçirdi. Sezonu üç şampiyonlukla noktaladı: Lig, kupa ve İstanbul'da Joventut'a karşı kazanılan, Djordjevic'in ünlü üç sayısıyla gelen Euroleague. Obradovic asla bencil olmamıştı ve kendisine yardım edenleri asla unutmazdı. Bulduğu her şansta, herkese, Profesör Nikolic'in Partizan'daki rolünü hatırlatıyordu. Boza Malijkovic Limoges'da kalmaya karar verince onu Joventut'a önerdi. Atina'da düzenlenen 1995 Avrupa Şampiyonası'na katılacak Yugoslav ulusal takımının baş antrenörü Dusan Ivkovic'in yardımcı antrenörlüğünü yapmayı kabul ettiğinde Partizan, Joventut ve Real Madrid'le üç Avrupa şampiyonluğu kazanmıştı. Ivkovic de kariyeri ve hayatı için çok önemli bir kişiliktir ki kendisi sağdıcı olmuştur ve bu Sırplar arasında çok önemli bir ilişkiyi gösterir.

Yıldızlara itimat

Ellerinin sahadaki uzantısı olarak koçluk kariyeri boyunca Obradovic büyük oyunculara sahip oldu. Kader anlarında sahneye çıkıp kararklarıyla fark yaratabilen oyunculardan, yıldızlardan bir ya da birkaç tanesinin takımında olmasından hoşnut olurdu. Partizan'da Djordjevic ve Danilovic, Joventut'da Corny Thompson, Jordi Villacampa ve Rafa-Tomas Jofresa kardeşler, Real Madrid'de Arvydas Sabonis ve Joe Arlauckas, Panathinaikos'daki farklı dönemlerde emrinde yer alan Bodiroga, Rebraca, Siskauskas, Batiste ve tabii ki Diamantidis.

Geçen haftaki Final-Four esnasında farklı konuşmalarda Djordjevic ve Bodiroga bana Obradovic'in sahada "satranç oynadığını" söylediler. Ona bu ünlü starların yorumlarını aktardığımda bana şöyle cevap verdi: "Evet, satrançla arada benzerlikler var ancak bir fark da var. Satrançta sen oynarsın ve sen karar verirsin ancak basketbolda fikirlerini somutlaştırmak zorunda olanlar oyncularındır. Onlar daha önemliler. Sadece bir bakışta birbirimizi anlayabildiğimiz için onlara (Djordjevic ve Bodiroga) hayatım boyunca minnettar olacağım; ve ayrıca birçok başka oyuncuma da benim için yaptıkları şeyler için.

Obradovic'in işler ciddileştiğinde takımından en iyiyi almasını sağlayan bir çeşit gücü vardır. Partizan'ın başındayken İtalya'da, play-offların üçüncü ve son maçında Kinder Bologna'yı eledi. Joventut'la yine aynısını deplasmanda Real Madrid'i eleyerek yaptı. 2002'de Bologna'da Kinder'in ev sahibi avantajının üstesinden geldi. Şu an sona eren sezonda son şampiyon Barcelona'yı ev sahibi avantajı olmadan yendi. 13 yılda Panathinaikos'la 25 final oynadı! Ve evet, bunların 21'ini kazandı!

Tabii ki Panathinaikos'un play-off bile yapamadığı geçtiğimiz yıl gibi boş geçen yıllar da var ancak onun kredisinin limiti yok ve kötü geçen bir yıl için kimse onu sorgulamaz. Obradovic hayatından olduğu kadar işinden zevk alıyor. Birçoğu Cacak'taki çocukluğundan olmak üzere çok sayıda arkadaşı var ve ilişkilerini devam ettiriyor. Arkadaşlığın kıymetini bilir ve en çok ihtiyaç duyduğu dönemde onun yardımına koşmuş insanları asla unutmaz. Onun takımlarıyla karşılaşıp yenilgiyi kabullenerek elini sıkan spordaki rakiplerinin bile hakkında güzel konuştuğu, sevilen bir adamdır Obradovic. Sonuç olarak yaptığı işte özel bir giz göremiyorum. Diğer birçok koçun yaptığını yapıyor, sadece daha iyi olarak...

Yazının orjinali: http://www.euroleague.net/features/voices/2010-2011/vladimir-stankovic/i/85674/5237/the-obradovic-secrets

[Solamnus]

Eline, emeğine sağlık Umut...

[onee]

Cok guzel yazi.eline saglik abi.
su an icin okuyup irdelenecek cok guzel bolumler var.

[Umut]

Birşey değil arkadaşlar.

[maliboz]

ellerinize ve emeğinize sağlık.

[Cem Ağrak]

Sezon başlamadan sözleşme uzatmak min +3 daha ilave etmek lazım

[Solamnus]

Sezon başlamadan sözleşme uzatmak min +3 daha ilave etmek lazım

Kesinlikle geç bile kaldık..

[maliboz]

Kesinlikle geç bile kaldık..

3 te yetmez daha iyisini aldık diyebileceğimiz hiç himse yok

[Cem Ağrak]

Obradovic benim bildiğim max 3 sene imzaliyor
3 bitsin 3 daha yaparız

[Solamnus]

Abi 3e 5e bakmadan sözleşmeyi imzalatmalıyız )

[Tolga Gümüş]

Hatırladığım kadarıyla Reis ile 2 yıllık imzalamıştık sözleşmeyi. Bu sene sözleşmesinin son senesi. Sezon başlamadan bir +3 daha imzalatmak gerek. Hem hocamın kafası rahat olsun hem de biz taraftarların. Son dönemde CSKA tepemizde dolanmaya başladı. Ödüm kopuyor sezon sonu bir terslik olacakta gidecek diye..

[vonyc]

Bu adam bir gün buradan gidecek,hayal bile edemiyorum...