İlaveten: Galatasaraylı Melo'dan, Hasan Şaş'tan, Bülent Korkmaz'dan ve benzerlerinden bile Slimani'den iğrendiğim kadar tiksinmemiştim. Hakikaten gördüğüm an midem bulanıyor, öğürüyorum, tiksiniyorum, nefretin ötesinde bir fobiye dönüştü bende. Kimsenin sağlığına zarar gelmesini istemem ama başına bir iş gelse, neredeyse iyi oldu diyeceğim, öyle bir kötü duygu... Beddua etmek iyi bir şey değil ama dilimin ucuna da sık sık gelmiyor değil:
"ALLAH SLİMANİ'NİN BELASINI VERSİN. Daha da yeşil sahalara adım atamasın."
Sonra tutuyorum kendimi, beddua kötü bir şey diye içime atıyorum.