Ömrümün en güzel Fenerbahçe'sini yaşattı bana bu takım. Boşverin son topu, hakemi falan. Final oynadık. Tarihin görebileceği en güzel geri dönüşlerden birini yaptık. Ölümüne mücadele etti takım. Daha ne olsun?
Mutsuz falan da değilim. Üzgünüm, kendim için de değil, onlar için.
Bende sadece gurur var. Hepsine Teşekkürler
Bir not da taraftara:
Orada o RUS'a bir tek nefret ettiğimiz başkan posta koydu. Bırakın bu siz savaşın, biz ölelim muhabbetini. Taraftar maalesef ağırlık koyamadı Berlin'de. İstanbul'dan görebildiğim kadarıyla, çok güzel insanlar da vardı tribünde, sarı lacivert çubuklu sevgimizi paylaştığımız, 3. çeyrek "baskonia" diye bağıran, neden orada olduğunu anlayamamış adamlar da vardı. Sinerji çıkmadı tribünden.
Moda oldu(!) maalesef bu güzel takım, her güzel şey gibi. Moda olunca, ömründe ilk defa basketbol maçına gidenler de oldu, ilk defa armanın peşinde deplasmana gidenler de. Ama bu durumdan sinerji çıkmazdı, çıkmadı da.
Önümüzdeki yıl, taraftar da daha tecrübeli olacak. Bence şampiyonluk nüans'ı da tam da burada; Takım olarak en iyisiydik, ama klasik anlamında değil de, taraftar, lobi vs. de içine alan "Organizasyon" kısmında maalesef en iyisi değildik.