Maç sonrası bilerek girip yazmadım, şu futbol maçının devre arasına kadar sakinleşirim diye.
Maçtan önce favori Efes dedik ama içimizde bir kupa hasretidir yanıyor, malum. Velhasılı yine kaybettik, yine delirdim, rakibin kim ya da ne kadar güçlü olduğundan bağımsız, sırf bir final daha kaybettiğimiz için, final kaybetmekten yorulduğum için delirdim.
10 aylık kızıma bağırdım ya istemsiz, maçın gerginliğiyle. Çocuk içli içli ağladı 10 dakika boyunca. Bir de böyle bir hıyarlık ettiğim için kendime küfrettim. Sonra öptüm sarıldım gönlünü almaya çalıştım. Neyse ki gülümsedi bir süre sonra.
Mücadele, savaşmak güzel tabii. Ama bir kere de biz şampiyonuz diyelim, maç sonu makara yapalım, törende takım taraftarla bütünleşsin. Maç bitince hep "sağlık olsun"lar havada uçuşmasın mesela. İhtiyacımız var artık, içten içe farkındaydım aslında ama maç sonu açığa çıktı o özlem, ben de tutamadım kendimi.
Yine de "sağlık olsun".
