F4'te Real ile oynarken, son çeyrekte bile Real'i geçeceğimize yürektek inanarak ve coşkuyla seyrettim. Maçın sonuna kadar ümidimi kaybetmedim.
Şimdi neden bugün, bu saatte, maç artık başlamak üzereyken takımıma inanmakta zorlanıyorum. Karşıyaka takımının ölümüne inanmışlığından mı, taraftarlarının çoluk çocuk heyecandan ağlayarak destek vermesinden mi, hakemlerin göz göre göre vicdansızca bizi sindirmesinden mi, Gou'nun gece kulüplerinde takılıp onların ekmeğine yap sürmesinden mi, Bjelica'nın dağınıklığından mı, Zizis ve Emir'in sıfır şut tehdidi ile oynamalarından mı...
Şu an galip gelmeyi değil, sadece takımımın yürekten oynayacağına ve savaşacağına inanmak istiyorum. Arena'ya önce Karşıyaka sonra Efes gelsin istiyorum. Fatih Söylemezoğlu'nu Arena'da tekrar maça versinler, o varken eze eze yenelim istiyorum.
Bütün sezon neler yaptınız bu sefer son bir defa yapın.
Ne olur savaşın, artık gerçekten son çünkü...
