Şu bir gerçek ki, Milano geçtiğimiz yıllara oranla daha tanıdık ve bilindik yüzlerle sanki biraz daha heyecan verici bir kadroya sahip. En azından sadece şişirme potansiyellerden kurulu değil, icraatlerini gördüğümüz oyuncuları var.
Çekindiğimiz takımlara karşı maçları daha keyifli seyrediyorum. "Çekişmeli olacak", "maçı kazanır mıyız" duygusu daha bir motive ediyor seyredeni.
Normalde değil Gou, Theodore, Micov, "tillahı" gelse Zoc un kırmızıya döndüğü anlarda elleri titrer o top öyle kolay sayı olamaz. Peki anormali ne? Anormali koçun bilgeliğinde saklı. Yırtınıyor adam, öğreteceğim diye! Yılmadı, yap boz gibi oyunu yeniden kurmalara sıkılmadı.
Bence koçun kolayca vereceği bir maç değil. Ama yinede koç henüz normalleşmek istiyor mu emin değilim, bu yıl da dibi yoklayacak mıyız, düzeltilecekler listesi hala çok mu kabarık, muamma sorular...
